پاتريک موديانو در رمان جوهر نامرئي، از نو موضوعي را دست مايه ي داستان مي کند که ويژه ي خود اوست. همانا يادآوري خاطرات و سيال بودن هويت. خاطراتي که جسته گريخته به ياد مي آوريم، چندان قابل اتکا نيستند و هويت آدميان گريزپاست و رنگ به رنگ مي شود. پاتريک موديانو تن به وسوسه هاي گذشته مي دهد تا قصه اي بسازد که گرچه در نگاه نخست آشنا به نظر مي آيد، بي اندازه متفاوت است. در داستان جوهر نامرئي، ژان ايبن، کاراگاه خصوصي جوان، به ماموريت پيدا کردن دختري گمشده فرستاده ميشود. کندوکاوش به تمامي بي ثمر مي ماند. سي سال بعد ژان جستجو را، اين بار براي خود، از سر مي گيرد. به محل هاي گذشته ميرود، شاهدان ماجرا را رديابي مي کند، گويي نيرو هاي ناشناخته او را به سوي خود مي کشد. و به يکباره حقيقت را به تمامي کشف مي کند، برهنه و تکان دهنده.