شواليه دِ گريو،‌ که نجيب‌زاده اي ثروتمند است،‌ دلباختهً دخترکي زيبا به نام مانون لسکو مي‌شود که به‌اجبار قرار است وارد صومعه شود. دِ گريو ترتيب فرار مانون را مي‌دهد و اين آغاز سرنوشتي آميخته به عشق،‌ خيانت و ندامت است. آبه پره‌وو مانون لسکو را در 1731 منتشر کرد. روايت اين داستان در قالب نمايش و اُپرا بارها روي صحنه رفته که از مهم‌ترين آن‌‌ها مي‌توان به اثر جاکوموپوچيني،‌ آهنگ‌ساز شهير ايتاليايي،‌ اشاره کرد.