رمان شام آخر در سرخ‌ده حکايت زنان ميان‌سالي است که رازهاي مگو روح‌شان را سنگين و روابط‌شان را تيره کرده است؛ رازهايي که حاصل روابط و مناسبات فرهنگي و تاريخي است و مختص نسل آرمان‌خواهي که اکنون در سراشيب عمر به واکاوي خود و تاريخ خود رسيده است. آيا اين رازگويي‌ها روابط آن‌ها را محکم‌تر مي‌کند يا زندگي و روابط‌شان را خالي از معنا مي‌کند؟ چه نوع رازي ارزش محافظت دارد؟ آيا رازها سرمايه‌هايي بسيار شخصي‌اند که افشاي آن‌ها آدمي را به پوسته‌اي بدون هسته تبديل مي‌کند و باعث فروپاشي هويتي او مي‌شود؟ يا برعکس، پرده برانداختن از آن‌ها سبب سبکي روح و گشايش در روابط مي‌شود؟