در اکثريت قريب‌به‌اتفاق نظام‌هاي دموکراتيک نيز، احساس و عاطفه و هم‌دردي، نوعي فريب‌کاري است… نوعي اهميت‌دادن به مسائل مهم خود نظام آن‌هاست. احساس و عاطفه يا از راه قانون سازمان‌دهي شده است و يا از طريق منافع نظام. سران دموکراتيک هم گريه مي‌کنند، هم‌چنان‌که «بيل کلينتون» و «جورج بوش» و «آنگلا مرکل» و «توني بلر» براي رويدادهاي ساده گريه کردند؛ اما آيا آن‌ها براي رخدادهاي مهم زندگي ملت‌ها و براي مشکلات مهم بشريت اشک مي‌ريزند؟ براي ويراني محيط زيست و نابودي اقتصاد جهان و يتيم‌کردن هزاران کودک و بي‌خانمان‌کردن هزاران خانواده گريه مي‌کنند؟ شايد هم گريه کنند، ولي چقدر مي‌توان حقيقت اين گريه‌ها را باور کرد؟!