اگر داستان همچون هر آفريده‌ي بَشَري متأثر باشد از محيط و زمانه‌ي خودش، پس به ناگزير هر زمانه و محيطي هم داستانِ خودش را آفريده و راوي خودش را هم. «حدوثِ نقطه‌ها» از اين نگاه برآيند شده و سر زده. داستان‌هايي عرفِ داستاني‌شان را به امّا و اگر کشيده‌اند تا شايد همچون حادث شدن نقطه که فقط امکاني است هميشه ممکن، امکاني باشند براي حدوثِ داستان‌هاي ديگر از راوي‌هايي ديگر. راوي‌هايي تکه‌تکه و محو و حتي نابوده که فقط در روايت و داستان هويت مي‌يابند. که انگار همه‌ي زمانه‌ي ما همين جستجوي هويت است بي که راوي ديگر معلوم باشد و يا بديهي!