رابعه عدويه در قرن دوم هجري زندگي مي کرد؛ سر پرشوري داشت و شرايط مختلفي را در زندگي تجربه کرد. گزارشگران برداشت هاي متفاوتي از اين شرايط دارند. اين داستان نيز برداشتي است از زندگي عارفانه زني که با دل پرشور و سر سودايي، يک قرن پيش از پيدايش نخستين صوفيان بزرگ مانند بايزيد بسطامي، شبلي و حلاج، نکته هاي دقيق و عميقي در تصوف به زبان آورده و جايگاه قابل توجهي در ميان عرفاي مسلمان يافته بود، چنان که او را «مادر نيکي ها» و «تاج سر مردان» لقب داده اند. اين نوشته بر اساس برخي نکات نقل شده از رابعه عدويه مي باشد، اما در حقيقت طبيعت داستان به فعاليت خيال و ذهن امروزي نويسنده نيز مجالي داده است. - سيد يحيي يثربي