ملکه «آلبا» انگار که عاقبت مي خواهد از پشت پرده مه صبحگاهي، از درون خواب هاي بنده به عالم واقع و (متأسفانه) توضيح دربيايد. آدم از اينش، از اين گم کردن رؤيا هميشه ترس و اکراه داشته، رؤيايي که مايه قوت ها، مايه دلخوشي و رنگين کردن احوال و فکرهاي آدم بوده است. يک بار در کنار درياچه اي : فيروزه اي در قلب يکي از آلپ هاي سرزميني، پروانه اي - که نميدانم چرا - مدتي در اطراف اين بنده مي چرخيد عاقبت بريکي از انگشت هاي ما نشست. معجزه اي بود که فقط يک بار در عمر بنده رخ داد و ديگر تکرار نشد و به همين خاطر يادش در ذهن ما ماند، ياد برکت بخشيدن اين پرنده نازک به انگشت ما که اصلا تمامي بازو و قواره وجودم را -تا آخرعمر- شامل شد .