| بزرگ‌ترين دستاورد افلاطون در ضيافت اين است که پايگاه تئاتر به مثابه هنري ويژه گروهي خاص را متزلزل مي­‌کند. شايد در فرهنگ نوشتاري يونان او از نخستين کساني باشد که زندگي را سراسر صحنه تئاتر مي­‌داند. | اينک وُدراف در ضرورت تئاتر يکبار ديگر از همين زاويه به تئاتر مي­‌نگرد. او تماشا­ي ديگران و تماشايي‌­کردن خود را هنر و نوعي کارورزي در زمينه رشد دموکراسي مي‌­داند، به معنايي همان کاري که سقراط در خيابان­‌هاي آتن مي­‌کرد. در عين حال، وُدراف تماشاي ديگران و تماشايي‌کردن خود را هنري مي‌­داند که، از راه پرورش منش انسان، با علم اخلاق پيوند نزديکي دارد. | ضرورت تئاتر پاسخي‌ست‌‌ به اتهام افلاطون عليه وجه تقليدي هنر که در تئاتر خيلي به چشم مي­‌آيد؛ هنري که، به عنوان يک رخداد، در همه صحنه­‌هاي زندگي مانند عروسي، فوتبال، و تئاتر هنري حضور دارد.