گئورک ويلهلم فريدريش هگل در نکته هاي مقدماتي بر يکي از درس گفتارهاي زيباشناسي خود، زيبايي هنري را برتر از زيبايي طبيعي مي داند زيرا «آفريده روح است». در نکته هاي مقدماتي بر يکي ديگر از درس گفتارهاي زيباشناسي اين عقيده را نقد مي کند که هنر بايد تقليد طبيعت باشد، به اين دليل که معناي تقليد از طبيعت آن است که هنر در سطح طبيعت صرف بماند حال آنکه محتواي هنر بايد محتوايي روحي معنوي باشد. اين نکته نشانگر آن است که برتري زيبايي هنري بر زيبايي طبيعي به همان اندازه که از محتواي هنر ريشه مي گيرد، از شيوه آفرينش هم ريشه مي گيرد؛ يعني بايد آفريده انديشه و کنش انساني باشد. بنابراين وقتي هگل مي گويد روح يک عنصر مطلقا ضروري در اثر هنري است، منظور هم اين است که اثر هنري آفريده انديشه و کنش انساني است و هم اينکه محتواي اثر هنري چيزي جز روح نيست. بنابراين پيش فرض هر تفسيري از درس گفتارها اين است که هنر را به همين ترتيب بفهميم و نه به گونه اي ديگر. دست نوشته هاي دانشجويان نشان مي دهد که هگل از آغاز دغدغه فهم هنر چون پديده اي تاريخي را داشت و بدين ترتيب مي توان از زيباشناسي او در برابر بعضي انتقادها دفاع کرد. يک مثال اين است که ادعا مي شود هگل کلاسيک باور بود، يعني فلسفه هنر خود را بر اين فرض مبتني کرد که هنر يونان کلاسيک بازنماينده برترين صورت هنر و معياري است براي ارزيابي همه آثار سپسين هنري. اين فرض را مي توان به اين دليل کنار گذاشت که گونه اي پيش داوري را به هگل نسبت مي دهد؛ هرچند بسياري از متفکران معاصر او به چنين پيش داوري مبتلا بوده باشند...