شعر ، زائيده بروز حالتي ذهني است براي انسان در محيطي از طبيعت ؛ به اين معني که به شاعر حالتي دست ميدهد که در نتيجه آن، او با اشياء محيط خود و با انسانها نوعي رابطه ذهني پيدا ميکند و اين رابطه ، بنوبه خود ، رابطه اي روحي است که در آن اشياء ، حالت مطلقه فيزيکي و مادي خودرا از دست ميدهند و در واقع ، بخشي از احساس و انديشه شاعر را به عاريه ميگيرند . شاعر در آن حالت ، تحت تأثير افسون ذات اشياء قرار ميگيرد. راز و سر وجودي آنهارانه بوسيله منطق و حسابهاي رياضي که حسابشان بکلي از مقوله شعر جداست . بلکه بوسيله خون و احساس خود کشف….