خواندن و مداقه‌ي آثار هنرمندان و نويسندگان بزرگ از چشم همکاران‌شان همواره تفکربرانگيز، جذاب و عجيب بوده است! سنتي ديرينه که از عهد باستان رواج داشته و تا همين امروز هم ادامه دارد. اينکه خبرنگاران مدام از نويسندگان يا فيلمسازان درباره‌ي بهترين کتاب‌هايي که خوانده‌اند يا بهترين فيلم‌هايي که ديده‌اند مي‌پرسند و يا پرسش‌هاي ديگري درباره‌ي شخصيت و آثار همکاران‌شان، همه و همه نشانه‌ي اشتياقي دو طرفه از سوي مخاطبان و خود هنرمندان و اديبان است در بيان نظر پيرامون همکاران‌شان. اين فرم از اظهار نظر در بسياري مواقع از پرسش و پاسخ بيرون رفته و به نوشتن نقد و جستار رسيده که بخش بزرگي از نوشته‌هاي بزرگ تاريخ ادبيات را تشکيل مي‌دهند. مقاله‌ي لويي آراگون در ستايش فيلم «پيرو خله»‌ي ژان لوک گدار، کتاب «عيش مدام» ماريو بارگاس يوسا درباره‌ي رمان «مادام بوواري» گوستاو فلوبر، کتاب «انسان در شعر معاصر» محمد مختاري در نقد و تحليل نيما، اخوان، فروغ و شاملو و بسياري متن‌هاي ديگر که شاعران، نويسندگان و فيلم‌سازان مختلف درباره‌ي آثار ديگر شاعران، نويسندگان و فيلم‌سازان نوشته‌اند، همگي بخش بزرگي از دانش ما درباره‌ي هنر و ادبيات را تشکيل داده‌اند. کتاب «خودم با ديگران» کتابي‌ست که به ما اين امکان را مي‌دهد تا نويسندگان بزرگي که مي‌شناسيم را از چشم نويسنده‌ي بزرگ ديگري بخوانيم و ببينيم؛ از چشم فوئنتس! کارلوس فوئنتس که نه فقط يک رمان‌نويس بزرگ بلکه منتقد، مقاله‌نويس و جستارنويس سترگي هم بود، در اين کتاب از ديدرو تا مارکز و بونوئل و ... را زير نظر مي‌گيرد و متن‌هايي منتقدانه و تحليلي مي‌نويسد که درعين‌حال به شدت از تجربه‌ي زيسته‌ي خودش در نوشتن آن‌ها مدد گرفته است. خودم با ديگران دريچه‌اي نو به روي ادبيات است هم در معنايي که مي‌شناسيم و هم در معنايي که تاکنون براي‌مان ناشناخته بوده، آن هم از چشم جناب فوئنتس.