امانوئل بوو (1945- 1898) راوي زندگي هاي بربادرفته و از هم پاشيده و ويران بود. ريلکه، بکت و هانتکه او را مي ستودند و اگرچه در چند دهه بعد از مرگش بخشي از دنياي ادبي فرانسه او را عمدا به فراموشي سپرد در يکي دو دهه اخير، رمان هاي خوش خوان و تامل انگيز وي، دوباره با استقبال مواجه شد. «تنهايي خيلي اذيت مي کند. خيلي دلم ميخواهد دوستي داشته باشم که بتوانم با او درد دل کنم؛ يک دوست واقعي و يا حتى معشوقه اي. آدم وقتي کل روزش را پرسه مي زند بدون اين که با کسي حرف بزند، شب در اتاقش حس دلزدگي بر وجودش چنبره مي زند.»