روزي هم که عيسي صليب را انتخاب کرد گويا چندان به گردش زمين گرد خود معتقد نبود. البته هم حقق داشت، تا کوپرنيک و گاليله چندين گپلر مانده بود، تازه در ملکوت، گرانش چندان معنايي ندارد. جاذبه در جايي بين سيب آدم و سيب نيوتون به تدريج پديد آمد. پس مي‌شود گفت عيسي بن مريم خورشيد ماه را از منظري متفاوت از منظر ما مي ديده. کافيست سال هاي نوري را در مشت بگيري تا ببيني ماه نمي رود خورشيد بيايد خورشيد برود ماه بيايد. اگر در مرز هاي کيهان بايستي و همراه با همه چيز بچرخي ديگر همه چيز به توانايي نور بستگي دارد، يا همه‌اش روز يا همه‌اش شب.