صيرورت، ذات يا حقيقت وجود است و حرکت، بيان گر قدرت: قدرت به هستي درآمدن و به فعليت رسيدن. فلسفه ي اگزيستانسياليستي، اين موضوع قدرت را از چشم انداز سوبژکتيويته مي کاود و حتي مي تواند به صورت تفکر معطوف به قدرت در سپهر فرد هستنده تعريف شود. اين گفته ي سارتر که «وجود، مقدم بر ذات است» روشنگر اين عقيده ي اگزيستانسياليستي است که حقيقت در قدرت و فعاليت مستقر است نه در ايده آليته و معرفت. اين يعني قدرت، مبدّل به اصلي ارزشگذارانه مي شود، همچنان که ستايش يوهانس دوسيلنتيو از قدرت، شجاعت و شدت دروني شهسوار ايمان بيان گر همين مطلب است. هم براي کيرکگور و هم نيچه مسئله ي اساسي پيش روي فرد هستنده، جستاري انتزاعي براي تعريف «خير» نيست بلکه پرسش از اين است که چگونه مي توانم نيرومندتر شوم.