دکتر حسن جوادي، در پي يک دهه پژوهش همه‌جانبه، در کتاب تاريخ طنز در ادبيات فارسي به روشني نشان مي‌دهد که پيشينه طنز در ايران محدود به نوشته‌هاي عبيد زاکاني و معدودي ديگر نيست. بلکه ده‌ها نويسنده ايراني طي هزار سال شرايط خفقان و محدوديت‌هاي سياسي حاکم بر جامعه را در آثار خود با طنز منعکس کرده‌اند. نويسنده تعريف جامعي از طنز و تمايز دقيق آن از هجو و هزل را به‌دست مي‌دهد و جايگاه طنز و انتقاد اجتماعي را در متون داستاني و نمايشي، به‌ويژه در عرصه مذهب، سياست و زنان، نشان مي‌دهد. او گزيده‌اي از تصاوير کارتوني در نشريات قديم را نيز فراهم آورده است. از ويژگي‌هاي اين کتاب پرداختن به جزئيات و بررسي شباهت‌ها و تفاوت‌هاي تکنيک و فرم طنز در آثار ايراني و غربي است. نويسنده به‌دقت نشان داده که چگونه شاعران و نويسندگان فارسي زبان در برابر جور و ستم حاکمان دلاورانه پايداري کرده‌اند.