استفانو بني در کتاب «هيولاهاي دوست داشتني» ژانر وحشت را به مبارزه مي‌طلبد و در را به سوي وحشت باز مي‌کند. اين کار را با کنايه و طعنه انجام مي‌دهدو اين چنين به «گروتسک» و همزمان طنز نزديک مي‌شود. ترس را امتحان مي کند و به ياد ما مي اندازد که موارد لازم براي تهييه ي ترس چيست! او موزه‌اي از هيولاهايي به ياد ماندني را تحويلمان مي دهد، بنابراين ما در اين داستان ها با نوجوانان بدون اميد و بي هدف، «ونج» هيولايي که وحشت و مرگ را به همراه ميآورد، صاحب منصبي حکومتي از کشور روسيه که مي خواهد از شر درختي قديمي خلاص شود، مجسمه‌ي حضرت مريم که به جاي گريستن مي خندد، مديري که موميايي را به مبارزه مي‌طلبد و ... أشا مي شويم. اين کتاب مجموعه‌ي بيست و يک داستان کوتاه است.