بوشنر، نويسنده‌ي دهه‌ي1830 مجموعه‌اي از شخصيت‌ها را خلق کرد که اکنون، مانند هملت يا فاستوس، انگار گونه‌هايي مدرن را بازنمايي مي‌کنند، يا اساطيري مدرن‌اند. گويي آن‌ها به روش‌هاي قرن بيستمي با کشمکش‌هاي قرن بيستمي مواجه مي‌شوند: دانتون، يک انقلابيِ موفق که ناگهان از خودش مي‌پرسد چه دستاوردي داشته است و آيا به‌راستي عامل حقيقيْ او بوده است يا نيروهاي طبيعي؛ لئونس، شاهزاده‌ي محصّل، که با پول و قدرتي بيش از حد مواجه مي‌شود که توان کنترل‌شان را ندارد و ناگهان متوجه محدوديت‌هاي جهان‌اش مي‌شود بي‌آن‌که اراده يا اشتياقي براي تغييرش داشته باشد؛ لنتس، آن نابغه‌ي اسکيزوفرن که فشارهاي اجتماعي وراي کنترل‌اش زندگي او را در اين دنيا به پيش مي‌برند؛ ويتسک، به‌طرز گيرايي مدرن‌ترين از بين جملگي‌شان، که انسان را به‌مثابه‌ي حيواني تصوير مي‌کند که زير يا زبر مرزهاي شرافت انساني زندگي مي‌کند، و اين بيش‌تر ناشي از خطاي ماست تا او؛ و دست آخر زنان، عميقاً مهرآميز و در عين حال با تمام وجود متعهد به آزادي‌شان، خودشان را به طرقي در جهاني مردسالار فدا مي‌کنند، جهاني که هنوز ياد نگرفته قدر آن‌ها را بداند.