با ظهور انقلاب مشروطه ايراني در 1906، نمايش در ايران به وسيله ي شکل گيري تئاتر مدرن، جان تازه اي گرفت. اين اعتقاد وجود داشت که تئاتر يکي از ابزارهاي اصلاح طلبي سياسي، آزادي خواهي و انتشار افکار مشروطه در ميان توده هاي مردم است. اصلاح طلبان مي خواستند انگيزه ها و اهداف آزادي سياسي و ديگر آرمان هايشان را از طريق تئاتر بيان کنند. نمايشنامه هاي زيادي به وسيله گروه هاي تازه تاسيس تئاتر منتشر شد و تئاترهاي زيادي در صحنه اجرا شد.