صداي انساني يک تراژدي است، تراژدي تک‌نفره در يک پرده بازيگرش يک زن است، زني در اتاقش، زني که با مردش وداع مي‌گويد. تنها يک تلفن آن‌ها را به هم براي لحظاتي پيوند مي‌دهد. ژان کوکتو در زمان خودش بسيار نوآور و پيشرو بوده است و از خصوصيات اين نمايش‌نامه‌ مدرنيته و در عين حال فرازماني بودن آن است. مدرنيته‌اي که از جاودانگي اثر نمي‌کاهد، مدرنيته‌اي با عمق و نگاهي فرا‌زماني. صداي انساني، مانند ساير تراژدي‌هاي بزرگ، تاريخ مصرف ندارد و زمان را در مي‌نوردد. با اين‌‌که نزديک يک قرن از نوشتنش مي‌گذرد، هر بار که آن را مي‌خوانيم و روي صحنه مي‌بينيم، تکان‌دهنده و منقلب‌کننده است. به اين دليل است که يکي از پر‌اجرا‌ترين نمايش‌نامه‌هاي فرانسه است و خواهد بود و اين از خصوصيات شاهکارهاست.