به نظر نويسنده، بر خلاف آن‌كه گفته‌اند ايرانيان پيش از اسلام فاقد تاريخ‌اند، آنان تاريخ‌نگاري خاص خود - سنت شاهنامه‌نگاري - را داشته‌اند. اين ژانر، كه يكي از مهم‌ترين آثار بازمانده‌اش شاهنامه‌ي فردوسي است، دغدغه‌هايي از جنس تاريخ‌هاي بعد از خود دارد. در واقع، سنت شاهنامه‌نگاري ايراني جايي براي مشروعيت‌يابي و مشروعيت‌زدايي، زدوخوردهاي سياسي، نمايش قدرت و درنهايت دست بردن در رويدادها مطابق با خواست قدرت زمانه بوده است. اين ژانر اغلب به دليل آميختگي با اسطوره و خيال از رده‌ي منابع تاريخي كنار گذاشته شده و در بهترين حالت در رده‌ي ادبيات يا حماسه جاي گرفته است، حال آن‌كه با كند و كاو در داستان‌هاي آن، از جمله داستان ريشه‌دار، كهن و بسيار تاثيرگذار ضحاك، مي‌توان ردپاي زورآزمايي‌هاي سياسي را در سده‌هاي گوناگون تاريخي كه بر آن گذشته است مشاهده كرد.