ولاديمير نابوكف چهار رمان را برجسته‌ترين شاهکارهاي منثور قرن بيستم دانسته است: در جستجوي زمان از دست رفته‌ي پروست، مسخ کافکا، اوليس جويس، و پطرزبورگ بيه لي. اين مقام به سبب ويژگي‌هاي غريب سبک و زبان نويسنده به او بخشيده شده است و نيز فضاي شگفت‌انگيزي که از روسيه در سال 1905 خلق کرده است. در اين رمان به پرسش هويت ملي نيز پرداخته است؛ در جغرافيايي ميان شرق و غرب، در ميان ملتي که پايي در آسيا و پايي در اروپا دارند، نگاهي از پنجره‌ي شرق به غرب، و نمادي از ابهام‌ها و تناقض‌ها در سرشت مردمان روس. در اين رمان تاريخ و فرهنگ و سياست در هم آميخته‌اند يا کنار هم قرار گرفته‌اند. نويسنده با خلق فضايي وهم‌آلود، در شهري که پايه‌هايش بر آب است و اقليمي مه‌آلود دارد وخود به شخصيت اصلي رمان بدل مي‌شود، اثري يگانه آفريده است با زباني يگانه و تصاوير ذهني که در تاريخ ادبيات روسيه تا آن زمان نظير نداشته است، هر چند در عين خرق عادت وامدار سنت رمان‌نويسي روسي هم هست. رماني پيش رويمان است که گويي هيچ چيز در آن قطعيت نمي‌يابد، همه چيز سيال است، حتي محل زندگي شخصيت‌ها يا وقوع رويدادها. بيه لي پطرزبورگ خود را خلق کرده است و اين افسانه را در ادبيات روس که اين شهر شهر اشباح و سايه‌هاست تداوم بخشيده است.