فلسفه درام چيز تازه‌اي نيست، اما بسياري از فيلسوفان، حتي پيش از كشف ابعاد متافيزيكي تئاتر، ساختمان فلسفه خود را كامل كرده‌اند. مثلا وقتي از معناي تراژيك سخن مي‌گوييم، اين معنا نخست در جهان‌بيني فيلسوف وجود دارد و سپس تئاتر به تاييد آن فراخوانده مي‌شود. اما آيا نمي‌توانيم كوشيد تا از تئاتر به فلسفه برسيم و نه ديگر چونان گذشته از فلسفه به تئاتر؟ تئاتر گرچه خود خالق مقولات فلسفي نيست، دست كم مي‌تواند با تكيه بر خلوص نمايشي‌اش اين مقولات را بر صحنه متبلور سازد و در معرض تحليل‌هاي دقيق‌تر قرار دهد. پس محتواي تراژيك را در تراژدي بايد جست، معناي كميك را در كمدي و مضحكه، و بار دراماتيك را در دام.