اين نمايش‌نامه در زمره آثار تئاتر مستند قرار مي‌گيرد. هم موضوعي كه كاراكترها پيرامون آن گفتگو مي‌كنند و هم خود كاراكترها واقعي‌اند. متد اسميت استفاده از تكنيك‌هاي ژورناليستي است؛ اما هنگام اجرا و تجسم اين افراد روي صحنه، ما با اجرايي دراماتيك مواجه خواهيم بود. اثر او روي كاغذ شامل مونولوگ‌هايي است كه از مصاحبه به دست آمده‌اند. در اين مونولگ‌ها صداي خود اسميت به عنوان مصاحبه‌گر حذف شده و به سختي مي‌توان فهميد كه دقيقا چه سوالاتي از افراد پرسيده است. اما روي صحنه هدف او كنار زدن خودش در نقش مصاحبه‌گر، و عينيت‌بخشي و آداپته كردن كاراكترها و گفتارشان است. گفتاري كه در زبان اين نمايش‌نامه به كار رفته زبان ابداعي خود نويسنده نيست، بلكه در واقع كلمات واقعي افرادي است كه با لهجه و دستور زبان‌هاي مختلف به توصيف يك واقعه مي‌پردازند. كاراكترهاي اسميت مثل آدم‌هاي واقعي حرف مي‌زنند چون آن‌‌ها واقعي‌اند. خود او به عنوان نويسنده و اجراگر، وزن جملات مرسوم در گفتگو و متن گفتارها را در رونوشت لفظي آن‌ها اعمال مي كند.