سوژه لاكاني؛ ميان زبان و ژوئيسانس، نخستين كتاب فينك و يكي از اساسي‌ترين كتاب‌ها در زمينه روانكاوي لاكاني است. اين كتاب نظريه از بنياد نويي را درباره سوژه و سوبژكتيويته، آن گونه كه در كار ژاك لاكان يافت مي‌شود، عرضه مي‌كند. شايد مايه شگفتي باشد، اما لاكان - همچون دكارت، كانت، و ديگر متفكران بزرگ مدرنيته - سوژه را باور دارد: سوژه لاكاني «انسان كامل» نيست، بلكه ناتمام است و فقدان دارد، فقدان و دوپارگي خويش را مي‌پذيرد و در عين حال مي‌داند كه ديگري نيز ناتمام است و فقدان دارد. اين سوژه همواره در رابطه و در كشاكش با ديگري است؛ غالبا اسير آن، اما گاه امكان‌ناپذير روي مي‌دهد و ديگري را تغيير مي‌دهد، از نو مي‌آفريند. اين سوژه علتي در جهان فراسو ندارد، بلكه به مثابه علت خويش پا به هستي مي‌گذارد. از ژوئيسيانس خود دست نمي‌كشد، بل مسئوليت ژوئيسانس خويش را به گردن مي‌گيرد. اين سوژه غالبا اسير زبان است؛ نمي‌تواند يك بار و براي هميشه دست از زبان و خويشتن‌پرستي بشويد، به درجه ارادت نايل آيد، و تا ابد پاك بماند و آسوده از شكنجه زبان. سوژه لاكاني فقط آنگاه مي‌تواند از زبان فارغ شود كه پيشاپيش بدل به تفاله‌اي شده كه براي زبان ناگواردني است.