راهروي تاريك با صداي قدم‌هاي من روشن مي‌شود. بوي عطري زنانه كل راهرو را برداشته و بدنم را مورمور مي‌كند. در تصورم زني كه از اين راهرو رد شده عاشق نيست، ولي خوب بلد است اداي عاشق‌ها را در بياورد. زني است قد كوتاه و زشت كه حتي اين بوي غليظ هم نتوانسته جذاب و زنانه‌اش كند. چه بوي تندي است... از اين بو بدتر هم داريم؟ هر چه به در آپارتمان نزديك‌تر مي‌شوم اين بو بيشتر آزارم مي‌دهد و سرم گيج مي‌رود. شايد همسايه روبرويي دوباره مهمان دارد. خودش كه اهل اين چيزها نبود. هميشه بوي قي بچه مي‌داد. شايد هم در اين چند ماه همه‌ چيز عوض شده و من خبر ندارم... كليد را از توي كيفم برمي‌دارم...