به صداي باد گوش دادم كه از لابه‌لاي شاخه‌ها مي‌وزيد؛ از درخت‌هايي كه كمي دورتر قد علم كرده بودند. سعي كردم فكرم رو از هر چيزي دور كنم. بايد عادت مي‌كردم؛ وضع دنيا همين بود... وضع آدم‌ها. انگار هميشه بعد از تموم شدن هر چيزي مي‌فهميديم خيلي كم بود. بعد از رفتن هر آدمي مي‌فهميديم خيلي كم بود. بعد از رفتن هر آدمي مي‌فهميديم خيلي كوتاه بود. كاش اون ماهي كه مي‌تونستيم با هم بريم مسافرت، مي‌رفتيم. كاش اون روز كه مي‌تونستيم با هم بريم خريد، مي‌رفتيم. كاش اون لحظه‌اي كه مي‌تونستيم بگيم «دوستت دارم»، مي‌گفتيم.