«از همان صفحه‌ي اول، خواننده‌ي چگونه شعر بخوانيم در مي‌يابد كه، سرانجام، كتابي نوشته شده كه مي‌خواهد به اين اتهام آدريان ميچل{شاعر انگليسي} پاسخ بدهد:« بيش‌تر آدم‌ها به اين دليل بيش‌تر شعرها را ناديده مي‌گيرند كه بيش‌تر شعرها بيش‌تر آدم‌ها را ناديده مي‌گيرند». ايگلتون خود را «نظريه‌پردازي ادبي با گرايشات سياسي» مي‌داند. دستاورد چشمگير اين كتاب اثبات اين موضوع است كه نظريه پردازاني از اين دست تنها كساني هستند كه مي‌توانند نشان دهند كه شعر به راستي در پي چيست. ايگلتون،‌از طريق مجموعه‌اي از خوانش‌هاي درخشان و موشكافانه ـ از ييتس و فراست و آودن و ديكنسون ـ‌ كه طوري در دل كاركردهاي نقد تدوين شده‌اند كه احتمالا تشريح آن فقط از عهده‌ي او بر مي‌آيد، نشان مي‌دهد كه نظريه‌ي ادبي، اگر به طور جدي درك شود، چگونه مي‌تواند زمينه‌اي براي درك شعر فراهم كند. اين كتاب دفاعيه‌اي حياتي از شعر در زمانه‌ي ما خواهد بود.»