از ميان نويسندگان كلاسيك آلماني سه نام در كتاب‌هاي مدرسه و متن‌هاي پيشنهادي آموزگاران و استادان از بس‌آمد بيشتري برخوردار است: گوته، شيلر و لسينگ. اين آوازه از دوران حيات سه هنرمند نامبرده تا زمان سلطه هيتلر ادامه داشت. در آن دوازده سال هولناك ديگر «ناتان فرزانه» نه اجازه نمايش يافت و نه ديگر كسي مي‌توانست در مدرسه يا دانشگاه آن را بخواند. اما پس از پايان حكومت ترور و خفقان هنر تآتر مشتاقانه‌تر از پيش «ناتان فرزانه» را روي صحنه آورد. تا امروز اين اثر نه تنها در تآترهاي نامدار كشورهاي آلماني ‌زبان بلكه در تآترهاي كوچك‌تر از جمله در مدارس و شهرهاي كم‌جمعيت هم نشان داده مي‌شود. «ناتان فرزانه» در بسياري از مدارس سرزمين‌هاي آلماني‌ زبان در شمار متن‌هاي اجباري است و يكي از آموزش‌هاي آزادانديشي و رواداري به شمار مي‌آيد. اما اين نمايش‌نامه تنها اثر لسينگ نيست كه در سده بيست و يكم نيز همچنان خواننده و بيننده دارد. دو اثر نمايشي ديگر او هم مرتب به اجرا درمي‌آيد: «اميليا گالوتي» و «مينافن بارنهلم»، همان‌گونه كه شمار نه چندان كمي از شعرها و فابل‌هاي اين هنرمند جسور امروز هم تجديد چاپ مي‌شود.