متاسفانه بايد قبول كنم كه هميشه وبال گردن بودم... اين دقيقا همان چيزي است كه پدرم يك روز به من گفت: مادرت ما را ترك كرد چون تو بيش از حد وبال گردن‌مان بودي. درست است كه كاري نمي‌كردي ولي هميشه در حال ناله كردن بودي... نمي‌دانم چند بار بايد از خشم، ناراحتي و افسوس به خود بپيچيد تا چنين تعريفي از ذهن‌تان پاك شود، فقط مي‌دانم حتما تعداد دفعاتش زياد خواهد شد، البته اگر نظر مرا بخواهيد.