چه لذتي دارد وقتي نويسنده‌اي با استادي و به زيبايي به هدف مي‌زند. اريك امانوئل اشميت در «عشق نامرئي» استعداد شگرفش را در شكستن هنجارهاي اجتماعي و تغيير دادن بعضي از آن‌ها بار ديگر به اثبات مي‌رساند. هر كدام از داستان‌هاي اين مجموعه به ظاهر از چيز ديگري مي‌گويند ولي مخاطب با خواندن آن‌ها آنچه در زير پنهان است را كشف مي‌كند؛ آنچه را كه قهرمانان را به تقديرهاي متفاوتي مي‌كشاند؛ عشق را كه بايد اشتياقش را داشت، در طلبش بود و از آن دفاع كرد. و چه زيبا كه نويسنده در موخره از شان نزول داستا‌ن‌هايش مي‌گويد كه اين خود شيريني مجموعه را دوچندان مي‌كند.