نوسازي نياز هميشگي است. روندي اجتماعي و سياسي و فرهنگي است. در غياب آن زندگي از حركت باز مي‌ايستد و شادابي و پويايي خود را از دست مي‌دهد و فرهنگ به مرگ و زوال مي‌گرايد. نوسازي با آرزو و خواسته شخصي اين يا آن متفكر شكل نمي‌گيرد بلكه زمينه‌هاي تاريخي اجتماعي، سياسي و فكري خاص خود را دارد. آن گاه كه بحران تمامي عرصه‌هاي حيات اجتماعي، سياسي، اقتصادي و فرهنگي را فرا مي‌گيرد و خود را در انديشه و نشاط علمي باز مي‌تاباند، نوسازي به يك ضرورت بدل مي‌شود.