مي‌روي و فكر مي‌كني از ياد برده‌اي. اما برمي‌گردد. شب‌ها در خواب‌هايت و روزها در گوشه و كنار خانه و خيابان و شهر. در انبوه آدم‌ها و در خنده‌هاي شاد و شلوغ يك مهماني، لحظه‌اي ظاهر مي‌شود و پيش از آن كه درست ببيني‌اش محو شده، مي‌رود و مي‌ماند. شبحي مي‌شود كه از تو به تو نزديك‌تر است و از ماه دست‌نيافتني‌تر. سايه‌اي تا ابد ميان تو و ديگران مي‌نشيند.