غلتي زدم و به ياد ماني هدايتي افتادم. همان مرد خوشتيپي كه براي اولين بار وقتي براي گرفتن فشارش با اصرار مرا خواسته بود ديده بودمش. او هم گوشه‌اي از ذهنم را به خودش درگير كرده بود. چرا؟ نمي‌دانستم. شايد چون هنوز هم هفته‌اي چند بار براي گرفتن فشارش به بيمارستان مي‌آمد و تا من فشارش را نمي‌گرفتم، نمي‌رفت. آدم مرموزي بود. حرفي نمي‌زد و به جايش كلي سوال مي‌پرسيد. به شدت مغرور بود و اگر من سوالي مي‌پرسيدم به شكلي مي‌پيچاند.