در سال‌هاي آغاز پس از پيروزي انقلاب اسلامي، سينماي ايران با ركورد و آشفتگي از پيش به ارث گرفته‌اش، بي‌برنامه و تدبيري مدون، ناهماهنگ، سرگردان و كم ثمر است. از سال 1362 آرام اما فكر شده، سينماي ايران به تدريج قالب نوين خود را و بعد طي يك دهه، رفته رفته و چه از جهت كمي و چه از نظر كيفي، در مقايسه با سينماي 50 سال پيش از اين، به رغم كاستي‌ذها و اشتباهات، سرافراز، با هويت و مستقل نمايان مي‌شود... درك و بازتاب اين دريافت و باور ممكن نبود، مگر اين كه تاريخ سينماي ايران از آغاز مرور مي‌شد. بعد از اين هم اينك زمان مغتنمي است تا هويت مستقل و معتبر سينماي نوين ايران، به درستي مورد مداقه و تحليل قرار گيرد.