اهالي دهكده‌اي از گور برمي‌خيزند. به خانه‌هاي خود كه از نو ساخته شده‌اند و روشنايي آنها را فرا گرفته است، باز مي‌گردند. كاترين به نوه خود كه ديگر بيمار نيست، برمي‌خورد؛ آدل فرزند نامشروعش را كه در آن زندگي ديگر به رودخانه افكنده بود، باز مي‌يابد؛ نابينا بينا مي‌شود؛ معلول راه مي‌رود. اين جمعيت كوچك برگزيدگان كار خود را از سر مي‌گيرند، اما از اين پس عادتها براي آنان شيرين است، زيرا ظلم و پول و جنايت ديگر وجود ندارد، بلكه خوشبختي و صلح حكمفرما است. رامو با واژه‌هاي ساده خود و با دلبستگي - و حتي مي‌توان گفت دغدغه دائمي - كه به توصيف روزمره‌ترين امور زندگي روستايي دارد، سرود دنيايي مثبت و شفاف را سر مي‌دهد كه فاقد تاريخ است و زمان در آن غايب است...