مادر در صحنه است. برنا خود را به صحنه پرت مي‌كند؛ نفس‌زنان. برنا: بخت خوش! مي‌شنوي مادر! عاقبت رسيد آن روز! مادر: زود آمدي! برادرت انتظار مي‌كشيد و گفتم تا غروب برنا: عاقبت بخت خوش به من روي‌آور شد! مادر: غروب نشده آمدي و بي‌نفس! كسي پي‌ات گذاشته؟ برنا: آري، بخت! كه رد من ناباور را گرفت به پاي خويش تمام راه آواز دادم به بانگ بلندش و بر اين در كوفت به دستان خود! مادر: عقلت پريده پسركم! اين كه گفتي هرگز از كنار كومه ما هم نگذشته! از بازار بگو مشتري بيش‌تر از هميشه بود؟ يا يكي آمد و يك‌جا خريد؟ دردي پيدا مي‌شود؛ با پاي لنگ و چوب زير بغل.