اگر ترجمه‌هاي موجود در كتاب‌خانه‌ها، تنها راه مواجهه ما با نمايش‌نامه‌هاي خارجي باشد، در اين صورت درك و دريافت‌مان از تاريخ ادبيات نمايشي ناكامل و مجازي خواهد بود، كه اين تاريخ چيست مگر سير متوني نمايشي كه هر يك به دوره‌اي تعلق دارند و به جغرافيايي. در ايران بسيارند نمايش‌نامه‌هايي كه مهم بوده‌اند و در ميان آثار نويسنده‌شان جايگاهي داشته‌اند. بسيارند نمايش‌نامه‌هايي كه ترجمه شده‌اند، در حالي كه نه مهم بوده‌اند و نه در ميان آثار نويسندگان جايگاهي داشته‌اند. بسيارند نمايش‌نامه‌هايي كه چنان در سير ترجمه تحريف شده‌اند و تغيير شكل يافته‌اند كه استناد به آن‌ها تنها ما را به تاريخي جعلي از ادبيات نمايشي مي‌رساند. بسيارند نمايش‌نامه‌هاي جريان‌ساز كه از سير ترجمه‌هاي متون نمايشي جا مانده‌اند. كه به هر دليلي، از جمله دشواري متن، ناهم‌خواني با گفتمان دوران، فقدان مترجم براي برخي زبان‌ها و ... ترجمه نشده‌اند و عدم ترجمه‌شان بيش از همه دانشجويان تئاتر را با معضلي جدي روبه‌رو كرده است. سال هزار و نهصد پنجاه مرز تاريخ نگارش آثاري قرار گرفته كه در اين مجموعه جاي گرفته‌اند، و ديگر آن كه اهميت نمايش‌نامه را در تاريخ ادبيات نمايشي جهان دلايل ديگر را هم در بگيرد، مقاله تفضيلي پايان هر نمايش‌نامه در واقع توضيح اهميت هر اثر خواهد بود.