كاش دنيا مثل ديواري بود كه پشت داشت و مي‌شد رفت پشت آن ايستاد. كاش دنيا در خروجي داشت كه مي‌شد از آن بيرون زد و رفت توي حياط پشتي آن و دراز كشيد و خوابيد يا در بي‌خيالي محض دست‌ها را توي جيب گذاشت و سوت زد يا در تنهايي مطلق نشست و سيگار كشيد و قهوه خورد. كاش مي‌شد دنيا را، منظورم اين است همه دنيا را، همه دنيا را با ستاره‌ها و كهكشان‌ها و آسمان‌ها و زمين‌هايش، مثل قالي لوله كرد و كنار گذاشت.