روياهاي ما زندگي دوم‌مان هستند. من هيچ‌گاه نتوانسته‌ام راحت از آن دروازه‌هاي سخت و محكم مثل عاج كه ما را از جهان نامرئي جدا مي‌كنند، عبور كنم. اولين لحظه‌هاي خواب تصويري از مرگ‌اند. افكارمان در كرختي مه‌آلودي غوطه‌ور مي‌شوند و تشخيص دقيق زمان كوتاهي كه من به شيوه ديگري وظيفه وجود را انجام مي‌دهد، براي‌مان غير ممكن مي‌شود...