ما اخلاق را به منظور بهبود زندگي‌مان مطالعه مي‌كنيم، و بدين ترتيب، دغدغه اصلي آن ماهيت بهروزي انساني است. ارسطو به پيروي از سقراط و افلاطون، فضايل را براي زندگي خوب محوري مي‌داند. او مانند افلاطون، فضايل اخلاقي (عدالت، شجاعت، اعتدال و غيره) را مهارت‌هاي عقلاني، عاطفي و اجتماعي پيچيده‌اي مي‌انگارد.