آقاي كارل روي صندلي راحتي‌اش نشست و به فكر رفت. او مردي فربه با چهره‌اي سرخ و سفيد و عينكي پر زرق و برق و لب‌هايي ظريف بود كه خطوط اصلي خنده‌اش گويي ردي از همه لطيفه‌هايي كه گفته بود، را حفظ كرده بود.