شعر مهم‌ترين عنصر هنري و رسانه‌ي هنري فرهنگي در فضاي فرهنگي ايراني بوده و دير زماني شاعران در مركزي‌ترين جايگاه فرهنگ ايراني قرار داشته‌اند. شورمندي و دلبستگي نويسنده‌ي اين كتاب براي نگرش شاعرانه و زبان آن نيز، كه چه بسا از« طبع قومي» ايرانيش برمي‌خيزد، در طول بيست و اندي سال گذشته شعر را يكي از مشغله‌هاي انديشه‌ي وي ساخته و حاصل آن مقاله‌هاي اين مجموعه است، كه درباره‌ي شعر و هنر و ماهيتشان و ربطشان با انديشه‌اند. در ويرايش دوم اين كتاب، هفت مقاله‌ي تازه بدان افزوده شده و مقاله‌هاي پيشين نيز پيراسته‌تر شده‌اند. در ويرايش تازه {سوم} از اين كتاب متن مقاله‌ها همان است كه بود. اما در نقطه‌گذاري و پاراگراف‌بندي آن بازنگري كرده‌ام.