شوپنهاور را يكي از فيلسوفان بدبين جهان لقب داده‌اند. زندگي او نيز سراسر ناسازگاري با محيط و افراد پيرامون بود و به هيچ كس اطمينان نداشت. مادر آرتور شوپنهاور كه خود نويسنده بود يك بار گفته بود: «نمي‌دانم دنيا و مردمش با پسر من چه كرده‌اند كه او چنين آن‌ها را تقبيح مي‌كند؟» شوپنهاور زندگينامه هر انساني را يك «رنجنامه» مي‌دانست و معتقد بود كه اين امر براي هر انسان در پايان زندگي آشكار مي‌شود، زماني كه آرزوهايش در زندگي او را فريفته‌اند تا سرانجام به آغوش مرگ رهنمون شود.