هنري، با محبت، دستش را بر شانه زن گذاشت، كه با گردن كج و فرو افتاده، گيج و مبهوت، ايستاده بود، و نرم و مهربان گفت:«مي‌تواني. مي‌تواني. بله، مي‌تواني. چرا خيال مي‌كني نمي‌تواني؟ مي‌تواني. مي‌تواني.» و با ملايمتي حيرت‌انگيز به او خيره شد.