مخاطب مثنوي در همان آشنايي‌هاي نخستين درمي‌يابد كه با چيزي ديگر بودن و تمايز مثنوي از منظومه‌ها و كتاب‌هاي ديگر كار آساني نيست، اما اين‌قدر هست كه شكل و شيوه متن با راز امتياز آن پيوندي نزديك و استوار دارد: شيوه عجيبي كه روايت با آن پيش مي‌رود و در نمودي فراتر، شكل غريبي كه در كليت كتاب چشم‌گير است. بوطيقاي روايي مولانا ويژگي‌ها و پيچيدگي‌هاي خاص خود را دارد و پيوندي ژرف با جهان‌شناسي و شخصيت و تجربه‌هاي اوست. اين كتاب شايد دريچه‌اي كوچك باشد به هنر روايت‌گري حضرت خاموش و در آن بر چشم‌گيرترين جنبه‌هاي روايت‌شناختي مثنوي انگشت نهاده مي‌شود، مسائلي چون دگرديسي زاويه روايت، اساليب خطاب، چند آوايي شدن روايت، گريز و تداعي، رها كردن قصه و باز آمدن بدان، بداهه و حس لحظه، جنبه شفاهي روايت، زبان و روايت، پيوند دادن و درآميختن قصه‌ها، زمان و روايت، روايت و تلقي موسيقايي راوي از هستي، كوشش راوي براي قرار دادن مخاطب در موقعيت قصه و آغازگري و پايان‌بندي روايت.