بازيگر سينما براي خلاقيت سه بار محدود مي‌شود، اول با دنياي ذهني كارگردان و قاب دوربين، دوم در چارچوب عوامل اطراف و بازيگران رو به رويش و سوم با تيغ تدوين و دنياي ذهني تدوينگر. اما براي يك بازيگر حرفه‌اي كنار آمدن با همه اين محدوديت‌ها كار آساني است. ممكن است نقد بازيگري در وهله اول مشكل بنمايد و نقاد نتواند دنياي كارگردان، دنياي گروه و ارتباط ارگانيك گروهي و دنياي تدوين را نديده بگيرد. در چنين حالتي معلوم و مبرهن است كه بازيگر در پس پشت اين دنياها گم مي‌شود.