تئاتري كه در اين كتاب سخن از آن است، به هيچ وجه دغدغه صرفا جمع محدودي از روشنفكران نيست. اين تئاتر مي‌تواند زباني تازه، ايده‌هايي تازه، و رهيافت‌هايي تازه و فلسفه‌اي پر شور و تازه، فراهم كند تا، در آينده‌اي نه چندان دور، شيوه‌هاي تفكر و احساس عامه مردم را تغيير دهد. به علاوه من معتقدم درك اين نوع تئاتر، كه هنوز بعضي از منتقدان آن را به اشتباه مي‌فهمند، به درك گرايش‌هاي رايج تفكر در ساير زمينه‌ها نيز كمك مي‌كند، يا دست‌كم نشان مي‌دهد كه چگونه قراردادي تازه از اين نوع، بازتاب تغييراتي است كه در نيم قرن اخير در علوم، فلسفه و روانشناسي رخ داده است. تئاتر، بي اينكه مانند رسانه‌هاي جمعي باشد، هنري‌ست كه بيش از شعر يا نقاشي انتزاعي حاصل كار گروهي است، نوعي فصل مشترك است، جايي است كه گرايش‌هاي عميق‌تر تفكر در حال تغيير، براي اولين‌بار، به مخاطبان گسترده‌تر عرضه مي‌شود. اين كتاب مي‌خواهد قراردادي را تعريف كند كه بنا شده تئاتر ابسورد ناميده شود؛ مي‌خواهد آثار برخي از نمايندگان اصلي تئاتر ابسورد را ارائه كند و براي فهم معنا و منظور بعضي از مهم‌ترين نمايش‌نامه‌هاي آنها تحليل و توضيحي فراهم آورد؛ مي‌خواهد بعضي از نويسندگاني را معرفي كند كه در همين قرارداد يا در قراردادهاي مشابه كار مي‌كنند و چندان شناخته شده نيستند؛ مي‌خواهد نشان دهد اين گرايش، كه گاهي كوچك مي‌شمارندش و آن را جستجوي تازگي به هر قيمتي مي‌دانند، تركيبي است از بعضي از سبك‌هاي ادبي وتئاتري بسيار قديمي و كاملا معتبر؛ و سرانجام، مي‌خواهد اهميت اين گرايش را، به عنوان بياني از موقعيت كنوني هر انسان غربي- و در واقع، يكي از گوياترين بيان‌ها- توضيح دهد.