بارون روندو از سنت‌هاي كهنه و قيدهاي بي‌چون و چراي اجتماعي مي‌گريزد و شيوه‌اي از زيستن را براي خود برمي‌گزيند كه ديگر كوچك‌ترين همانندگي با زندگي مردم ندارد. زمين سفت و آشناي زير پا را رها مي‌كند و به زندگي در راه پيچاپيچ و لرزان بالاي درختان مي‌رود، يعني مي‌توان گفت كه دنياي ديگري را جايگاه خود مي‌كند. فاصله گرفتنش از زمين براي دوري جستن از مردم نيست، برعكس؛ پنداري در جست و جوي ميان ديد گسترده‌تري به ميان شاخ و برگ درختان مي‌رود تا همه چيز را بهتر و بيشتر ببيند، تا بهتر بتواند به آن‌چه برايش شورش كرده است عمل كند.