ايبسن نه از زندگي گريزان است، نه از ‌آن مي‌ترسد، و نه از پايان ‌آن وحشتي دارد. هراس او از مرگ در زندگي است. هراس او از به اصطلاح خطاي تراژيكي است كه ناگاه در زندگي پيش مي‌‌آيد و چيزي در درون ‌آدمي سنگ مي‌شود، مثل سلول‌هاي سرطاني رشد مي‌كند و خوره‌ جان ‌آدمي مي‌شود. او در همين لحظه حساس ‌آدم‌ها را بر صحنه مي‌كشد تا با خودشان روبرو شوند، اعتراف كنند، خود را بشناسند و وجدان معذب خود را از برزخ برهانند....