باكره: (پارچه را از دست پسر بيرون مي‌كشد.) من هر وقت بخوام مي‌ميرم حتي اگه گل‌دوزي اين پارچه تموم نشه و مجبور شي همين‌طور نصفه كاره بندازيش روم. پسر: مي‌خواي تنها بمونم؟ باكره: فقط مي‌خوام كسي رو كه اين همه سال توي گوشم حرف زده ببينم. پسر: اگر بري من از كي پيكره بتراشم؟ باكره: يه چيز ديگر بتراش، تا من برگردم. پسر: يه پيكره عين پيكره كبير مي‌تراشم. باكره: نه، نه! روانداز مجسمه رو بر نمي‌داري‌ها! پسر: پس يه درخت بكش. باكره: آخرين درختي كه ديدم، يه كارگر خوش‌هيكل، ننوش رو بهش بسته بود. رفته بودم نخ گل‌دوزي براي لباس عروسيم بخرم، آدم‌هاي بي‌ملاحظه‌اي‌ان.